Mocznik jest jednym ze składników naturalnego czynnika nawilżającego skóry, czyli tzw. NMF i wpływa na nawilżenie skóry oraz sprawia, że skóra staje się gładka oraz mniej podatna na podrażnienia.
W kremach kosmetycznych stosowany jest od 1943 roku.
Jego cechą charakterystyczną jest to, że jest substancją silnie pochłaniająca wilgoć, a więc jest tzw. humektantem.
Mocznik w stężeniu poniżej 10% silnie nawilża poprzez przyciąganie cząsteczek wody i zatrzymywaniu ich w skórze. Keratyna, dzięki obecności mocznika może wiązać więcej wody niż bez niego. Takie stężenie mocznika stosuje się w balsamach, kremach do rąk, stóp, twarzy, w tzw emolientach, produktach do włosów a także pastach do zębów.
Ponadto wykazuje działanie antyseptyczne (wpływa na funkcje bariery ochronnej skóry, zwiększając poziom enzymów syntetyzujących lipidy oraz ekspresje peptydów antybakteryjnych) oraz złuszczające, co pomaga w gojeniu rany poprzez usunięcie martwej tkanki.
Aktywność przeciwzapalna mocznika, wynika z czynności anyproliferacyjnych i przeciwgranulacyjnych – może to być pomocne w leczeniu trądziku.
Stężenie 15% przyspiesza rozkład fibryny.
Ogólnie w stężeniach powyżej 10% mocznik zmiękcza skórę i zwiększa jej przepuszczalność co umożliwia penetrację w głąb skóry innym składnikom aktywnym.
W dermatologii dwuamid kwasu węglowego 20% stosuje się w terapii miejscowego rogowacenia mieszkowego, hiperkeratoz oraz egzemy.
Im wyższe stężenie mocznika, tym wyższe wykazuje działanie złuszczające – 40% mocznika daje efekt proteolityczny (keratynolityczny) na skutek rozpuszczania i denaturacji białek. Do leczenia skóry suchej, łuszczącej się stosuje się go w stężeniach nawet powyżej 50%.
Mocznik wykazuje również działanie przeciwświądowe, taka właściwość może okazać się cenna dla osób chorujących na cukrzycę.
Roztwory mocznika można również wykorzystywać w leczeniu kurzajek.
Dzięki temu, że mocznik wiąże wodę staje się ona mniej dostępna dla drobnoustrojów, dlatego też kosmetyki z mocznikiem mogą zawierać mniej konserwantów.
Mocznik stanowi do 1% masy naskórka.
Chemicznie jest on jest białym, krystalicznym proszkiem o wzorze H2NCONH2. Rozpuszcza się w wodzie i alkoholu. Jest bezwonny i bezbarwny.
Diamid kwasu węglowego jest produktem degradacji białek u ludzi. Powstaje głównie w wątrobie i jest wydalany z moczem i potem. Jego stężenie w surowicy krwi wynosi 0,03-0,4%, a w moczu do 2%.
Autor: Podolog Hanna Suchecka